Jan des Bouvrie: “Things have to keep moving!”

“What magazine is this for?” Jan des Bouvrie asks as I enter his office at Het Arsenaal in the Dutch town of Naarden. “It’s for the internet!” his assistent replies as she closes the door behind me. I sit down at a pristine white table, introduce myself and give a brief explanation about Interiorator. I open my notebook with the interview questions I had prepared, but end up hardly needing them at all. After all, when you can spend an hour alone with the godfather of Dutch interior design, you just listen. “I don’t do anything on the internet, but I guess you already figured that out”.

De Nederlandse versie van dit interview vind je onderaan de pagina.

Jan des Bouvrie – photo: Erwin Olaf

How come you’re not online?

Mostly because I’m dyslexic. Before I went to the Rietveld Academie, I was quite poor at reading and writing. Up until today, I’ve never touched a computer. Not even an iPad. My wife Monique, however, is an internet addict. But I guess you’ve already figured that out, right? The students at my two schools are absolutely forbidden to use a computer. In retrospect, they often agree with me.

I also think it’s important for an interior architect to know the basics. A while ago, I asked my students the Jan des Bouvrie College in Amsterdam if they could name a pre-war architect, like Rietveld or Le Corbusier. None of them knew the answer. “Okay, so then name an architect from after the war?” I asked. “Yes, you,” they answered. It drove me crazy! I pass on the craftsmanship I once learned at the Rietveld Academie to my own students now. I teach at my school in Amsterdam and at the Jan des Bouvrie Academie in the town of Deventer. They both offer very solid vocational training – which is something I miss at the Rietveld Academie or the Design Academy in Eindhoven. Every year hundreds of students graduate there, even though there’s very little genuine talent if you ask me. I believe in schools where students learn how to totally master their profession.

Do you still learn new things?

Every day! With the advance of LED, lighting is going through some major changes. There’s also a lot of development in materials. I sit down with the people in my design studio every day to find out how we can incorporate innovative materials in our projects.

Designing affordable products is also still important to me. I see that people start to renovate their homes again or buy a new house. Price plays a big role nowadays. After the last recession, we’ve become much more aware of cost.

I still design for rich and poor. I was the first major designer in the Netherlands to start collaborating with mainstream brands such as Gamma and Wehkamp. Back in the day I was vilified for doing so, but now a lot of designers do it. Isn’t it great that Piet Hein Eek is going to be working with IKEA? I love it that there’s so much more affordable design on the market nowadays. Shops like IKEA and Zara Home are becoming better each day.

I love the modern age, it feels like the world is ready for innovation. Everything seems to be possible and everything is fun. There’s very little that distinguishes the big Dutch interior design magazines nowadays, however. An interior design magazine has to show the basics of a home very clearly. Especially the kitchen and bathroom should rise above the Zeitgeist. You can do whatever you want with accessoiries in your home, they don’t really matter to me in the end. But what I often see nowadays is that a single plank is supposed to be a kitchen, so to speak.

Unfortunately very few people hire an interior designer to come up with a good floor plan for their home – which is exactly what they need if they don’t want to make everything over again three years later because things didn’t feel right. In the long run, it’s cheaper to work with an interior designer. And you end up living in a home that is balanced. The art, furniture and colors you add later are things that you should be able to decide for yourself. I have always thought that. But a lot of people buy a new home and then immediately run to the mall to buy a sofa. It would be so much better to sit down with a professional and have him make a decent sketch.

Do you ever miss your mark?

Yes, and I also miss Monique sometimes! We’ve been together for 29 years now. Monique has gradually gained influence at home and in our company. And that took some getting used to from time to time.

Monique and you don’t always share the same taste.

No, of course not. We each have our profession. I can spend hours thinking about floorplans. And Monique call talk for hours on end with her clients about curtain fabrics or sofa upholstery. I’m so happy she takes care of that part of the business, it would take too much time for me to do that as well.

But no matter what, we always listen very carefully to what our clients want. They often know what they’re looking for, even though they don’t know how to actually make it a reality. Which is where we come in. I never try to talk clients away from what they want. After all, it’s their personal taste. They come to me to create a coherent look.

Have you had clients who propose things that make you think: Oh no, you really can’t do that!

At school I explain that as a professional you can never tell your clients that something is not possible. And then I tell my students about an imaginary couple with a woman who says: “Okay, but let me tell you one thing, Jan! I want brass.” And then I think, “Oh no…”

What? You don’t like brass?

I much prefer brushed steel. But I never say anything. As a project advances, my clients and I grow toward each other and they start getting it. We build an interior together. I show them things.

Monique has told me she often becomes friends with her clients.

Yes, the same thing happens to me a lot.

Do you ever not get along with a client?

That rarely happens. If you don’t click and the client still comes back after a few years, you really shouldn’t give it another try. It’s bound to end up in tears.

Do you ever say no?

I’ve done that once with clients. They were a couple and I showed them some swatches. I told them, “Okay, we’re going to work with this shade of yellow” – even though the swatches were green. So I left the room and I hear the husband say to his wife: “The man is color blind!” I’ve never heard from them again.

What do you do to relax?

I enjoy watching soap operas at night. A good friend of mine does exactly the same thing. A while ago, we asked ourselves why. And we came to the conclusion that it’s great to empty your head for a while. I often get out of bed in the morning and start drawing right away. It’s nice to have a few moments to do absolutely nothing. I can be insanely chaotic, which is why I taught myself to work in systems. As you can see, my desk is totally empty, just like my desk at home and the one in our house in France. I can’t work if there’s something lying on it.

That peace of mind is also important to my students, especially at my school in Amsterdam. I see a lot of creative young people there who don’t always make it easy on their parents. At the Jan des Bouvrie College they enter an environment that suits them perfectly. You see them change and become happier. I’m writing a book around that theme at the moment. I’m convinced that you’ll have a better life if you find your passion at an early stage and don’t let go of it. You can become a roadworker for all I care, it doesn’t matter as long as it makes you happy. Even so, we all have our ups-and-downs. I got divorced once and designed black interiors for a while. In a way, my clients ended up living in my depression at the time.

What do you learn from the people you work with?

When I was 21 years old, I designed the home of Wim Sonneveld, a famous Dutch performance artist at the time. Because I became friends with him very quickly, I learned a lot about his life. Many interior designers, especially the younger ones, tend to overlook who it is they’re working for. All my adult life, I’ve designed the interiors for Toon Hermans – another famous Dutch performer. When he lived in Huis en Duin at the end of his life, he once told me: “Jan, I’ve had an affair.” And so I ask him what had happened. “Well,” he said, “I’ve bought this classic dining room set and if you don’t get it out of here in thirty minutes…” I ended up replacing it with something more modern. In retrospect, I’ve learned so much from these two men.

You’ve always had a lot of media attention. What does it feel like to be famous?

Fine, I guess. Look, when I started out in 1965, Paul Huf, Frank Govers, Dick Holthaus, Thijs van Leer and I formed this circle of friends. We used to have dinner together every Thursday night and provide each other with inspiration. Each of us caused a breakthrough in our profession – it felt like things finally started happening again after the war. I’m glad I was part of that group. Nowadays, I’m still good friends with many people in the interior design business. Which is a lot better than fashion, where people always fight.

I can feel very proud when I’m in Milan and I see that Marcel Wanders is named designer of the year right after Philippe Starck. I think to myself: “By Jove, the Dutch have really put themselves on the map.” A lot of Dutch designers think of me as the godfather. I was the first designer who took out the brown carpeting and started painting out those awful walls of laths in white. And of course I was the first one in the Netherlands who tore down the wall between the kitchen and the living room. When you think of it, it’s not very special what I’ve done. But I did understand is how important it is that a sofa has to be comfortable and practical.

What is your biggest pitfall?

My biggest pitfall is Monique. And I love that. She truly achieves the most wonderful things in her line of work. She often thinks I don’t even notice it. We have our arguments from time to time. I tell her: “Monique, give it a rest! It’s too much decorating! “ She actually enjoys it when I say something like that. I am shape and she is atmosphere. And that balance is very important. I used to design interiors where the client wouldn’t have the courage to even move a vase. And I never meant it to be like that. But a lot of people thought, if Jan has designed it that way then it must be right. Thanks to Monique, our designs started to swing again. I think an interior stops working when you can’t go out on a Saturday afternoon and buy a new lamp. Don’t you feel great when you get a new jacket? That’s the feeling you should get. Things have to keep moving!

If you lost everything, how would you decorate your new home?

As the son of a retailer I’ve often pondered that question. The big advantage is that I once started out with nothing and know that I could do it again. In my first room, I had nothing more than a simple credenza and a table with two or three chairs. That was all I needed.

Now, I’m on a television show called TV Woonmagazine. Out of all the designers, the producers always deal me the most challenging interiors. I once had to redecorate a home in Rotterdam. It was awful! When I arrived, I thought to myself: “I’m going home right now!” But I stayed, because I saw the people who lived there were very nice. And so I suggested we rent a truck and take everything out to the garbage. Otherwise we’d never make it. All we kept were the things they were really attached to, like their family photos. We painted a large colored space on a plastered wall and used it to hang all the picture frames. That way, it became whole again.

That story makes me think of what you said during the opening of Salon Residence. Sometimes it’s good to empty out a room and only put back what you really like.

I once got a letter from two elderly ladies who had followed my advice. Their taste was totally different from mine, but they loved how their place looked all of a sudden. Which goes to show you, it’s not about getting new things. It’s about creating your own style. What I often see is couples who go around telling everyone: “This is a Charles Eames chair, and that is an Arne Jacobsen and here we have a Bang & Olufsen!” Those people only buy things to impress the neighbors.

It’s about feeling, as Monique said.

Of course!

What advice can you give new interior designers?

Whether I’m designing an apartment in Almere or a castle in Brasschaat, I always do the same thing in the end. People just want to live comfortably. And the only way to succeed, is to go to a professional, look the floorplan together and then come up with a good layout. I think I’ve changed the Netherlands in that respect. We don’t do so badly in our country. Young people spend a lot of time on their interior.

I also think it’s important to involve your children. Let a child design his own room, come up with his own color scheme. He or she will feel right at home that way. Sometimes I sit here with an entire family and I designing rooms with the children. That works very well. I also encourage parents to take their children to museums. You’d be surprised at the way they react.

Talking about art, you’ve put together quite the collection through the years!

Yes, I started collecting when I was an art academy student. I was in the same class as Wim T. Schippers and Ger van Elk. I used to trade my coffee tables for their paintings. And I still have all those works. When I started working in my parents’ business after my graduation, people didn’t have art in their homes. Well, maybe a Breughel poster at the most. I, on the other hand, was already collecting art by Jan Cremer, Paul de Lussanet and Aad Velthoen. I had an eye for it, I guess. I’ve put together an impressive collection throughout the years. I still buy art, but I do so at a slower pace nowadays. I used to buy too compulsively.

What do you watch out for when you buy art?

When I go to a gallery for example and I see a work that piques my interest, I reserve it. And then when I keep thinking about it in bed at night and Monique likes it as well, there is a chance that I’ll buy it. That buying process should apply to a sofa as well. Don’t buy it straightaway, but take your time to sit on it a while. Ask yourself if it matches the total picture. You should enjoy your purchase. I was in New York City once, where I bought these cowboy boots. It was a total impulse buy because I saw so many men wearing them – even bank directors. What a disaster that turned out to be!

I often go to art fairs like Art Basel Miami. Monique and I tend to go our separate ways when we’re there and meet up for a cup of coffee at the end. And it almost always turns out we like the same pieces. It didn’t used to be that way though. Monique is a very quick learner. Art is where our tastes meet.

Haven’t you grown towards her in that respect?

No! And I don’t feel like doing so either. I’d be a lost man, you have no idea how strong she is.

Monique designed a stunning interior for Salon Residence!

We’ve had quite the argument over that one. You see, I hate green. Green is bad for business. I have so much experience with stuff like that. I once launched a dark blue sofa at a fair. We only sold a couple of them and for the life of me I couldn’t understand why. The following year, we launched the same sofa in white and it became a huge hit. You have to look very carefully which color you use which year. Blue would do great right now. I’ve never liked green, even though I understand in our green times why that color would be ‘in’. We live healthy, we eat healthy. Although I’m also a bit against an overly healthy lifestyle and you know why? They’ve discovered that farmers’ sons from Friesland are a lot taller and have stronger bones. That’s because of the potatoes, vegetables, a piece of meat and a lot of hard work. My sofas were five centimetres lower and eight centimetres less deep when I started out. That’s what I mean with craftsmanship, you have to know what you’re talking about.

JAN DES BOUVRIE: “DE BOEL MOET IN BEWEGING BLIJVEN”

“Voor welk blad is dit?”, vraagt Jan des Bouvrie terwijl ik zijn kantoor in Het Arsenaal in Naarden binnenstap. “Het is voor het internet!”, antwoordt zijn assistente en doet de deur achter mij dicht. Ik neem plaats aan een maagdelijk witte tafel, stel me voor en vertel kort over Interiorator. Ik sla mijn boekje met de interviewvragen open, maar heb het nauwelijks nodig. Wanneer je een uur alleen kunt doorbrengen met de godfather van de Nederlandse interieurarchitectuur, dan luister je gewoon. “Ik ben geen internetter, dat merkt u al!”

Wat maakt dat u geen internetter bent?

Ik ben dyslectisch. Totdat ik naar de Rietveld Academie ging, heb ik slecht gelezen en geschreven. Tot vandaag heb ik nooit een computer aangeraakt. Ook geen iPad. Monique daarentegen is verslaafd aan internet, maar dat had u wel een beetje door he? De studenten op mijn twee scholen mogen het eerste jaar absoluut geen computer gebruiken. En daar zijn ze achteraf toch blij mee.

Daarnaast vind ik het belangrijk dat je als interieurarchitect de basis kent. Bij het Jan des Bouvrie College in Amsterdam vroeg ik mijn studenten laatst een architect van voor de Tweede Wereldoorlog te noemen, zoals Rietveld of le Corbusier. Niemand wist het. “Ok, noem dan eens een architect van na de oorlog?” – “Ja, jij!” antwoordden ze. Ik werd helemaal gek! Het vakmanschap dat ik zelf op de Rietveld Academie heb geleerd, geef ik nu zelf door. Ik doe dat op mijn school in Amsterdam en op de Jan des Bouvrie Academie in Deventer. Het zijn allebei gedegen vakopleidingen. Dat vakmanschap mis ik soms op de Rietveldacademie of de Design Academy in Eindhoven. Er studeren jaarlijks honderden studenten af, terwijl daar naar mijn mening maar weinig échte talenten tussen zitten. Ik geloof in opleidingen waar studenten het vak helemaal leren beheersen.

Leert u zelf nog nieuwe dingen?

Iedere dag! Met LED verandert er veel op het gebied van verlichting. En er is een enorme ontwikkeling als je kijkt naar materialen. Iedere dag bekijk ik met de mensen in onze ontwerpstudio hoe we vernieuwende materialen in onze projecten toe kunnen passen.

Ook blijft het voor mij belangrijk om betaalbare producten te blijven ontwerpen. Ik zie dat mensen weer gaan verbouwen of een nieuw huis kopen. Een goede prijs is daarbij heel belangrijk. We zijn ons daar door de laatste crisis veel bewuster van geworden.

Ik ontwerp nog steeds voor arm en rijk. Destijds was ik de eerste die de stoute schoenen aantrok en ging ontwerpen voor Gamma en Wehkamp. Ik werd verguisd, maar nu doen zoveel ontwerpers het. Het is toch geweldig dat Piet Hein Eek voor IKEA gaat ontwerpen? Ik vind het zo goed dat er steeds meer betaalbaar design is. Winkels als IKEA en Zara Home worden steeds beter.

Ik ben blij met deze nieuwe tijd, we zijn rijp voor vernieuwing. Je merkt op dit moment ook dat alles kan en dat alles leuk is. De Nederlandse woonmagazines zijn nog maar weinig onderscheidend van elkaar. Een woonmagzine moet duidelijk laten zien wat de basis van een huis is. Met name de keuken en de badkamer moeten de tijdgeest overleven. Met de losse dingen in huis kun je alles doen, dat maakt me ook niet uit. Maar wat ik nu vaak zie is dat een plank bij wijze van spreken al een keuken voorstelt.

Helaas gaan nog steeds te weinig mensen naar een interieurarchitect gaan voor een goede plattegrond en indeling voor hun woning. Juist hiermee voorkom je dat je het drie jaar later over moet doen omdat je niet tevreden bent. Op de lange termijn ben je met een interieurarchitect goedkoper uit en heb je een huis dat in balans is. En wat daarin verder aan kunst, kleuren en meubels gebeurt – daarin moet je vrij zijn. Dat heb ik altijd gevonden. Maar veel mensen kopen een huis en rennen ’s middags naar de woonmall om een bank te kopen. Terwijl het verstandiger is om eerst eens rustig met een professional te gaan praten en samen een goede schets te maken.

Zit u er zelf nog weleens naast?

Ja, naast Monique! We zijn al 29 jaar bij elkaar. Monique heeft langzaam haar invloed thuis en in ons bedrijf uitgebreid. Ik moest daar weleens aan wennen.

Monique en u zitten qua smaak niet altijd op één lijn.

Nee, natuurlijk niet. We hebben ook ieder ons vakgebied. Ik kan uren nadenken over plattegronden. En Monique kan uren met een klant praten over een gordijnstof of de bekleding van de bank. Ik ben zo blij dat zij dat voor haar rekening neemt, het zou mij veel te veel tijd kosten.

Hoe dan ook luisteren we allebei aandachtig naar wat onze klanten willen. Ze weten vaak goed wat ze willen, ook al weten ze niet hoe ze het moeten realiseren. Daar zijn wij voor. Ik probeer klanten ook niet van hun wensen af te brengen, per slot van rekening is het hun smaak. Ze komen bij mij om er een geheel van te maken.

Hoeft u nooit bij te sturen? Dat u denkt, dit kan echt niet!

Op school leg ik uit dat je als professional nooit tegen je klant moet zeggen dat iets niet kan. En dan geef ik mijn studenten als voorbeeld een stel waarvan de vrouw zegt: “Ja maar één ding, Jan! Ik wil messing.” En dat denk ik: “Oh nee…”

Geen fan van messing?

RVS vind ik veel mooier. Maar ik zeg niets. In de loop van een project groei je steeds verder naar elkaar toe en gaat de klant het ook wel inzien. Je bouwt samen aan het interieur, je laat dingen zien.

Monique vertelde dat zij vaak vriendschappen met haar klant opbouwt.

Ja, dat gebeurt bij mij ook vanzelf.

Gebeurt het ook weleens niet?

Nou, heel weinig. Als het niet klikt en de klant komt na een paar jaar toch terug, dan moet je het niet proberen. Het blijft ellende.

Zegt u dan nee?

Ik heb dat één keer gedaan bij een klant. Ik heb toen stalen neergelegd en gezegd: “Nou, we gaan met dat geel werken.” En dat was dan groen. Ik liep de kamer uit en hoor die man tegen zijn vrouw zeggen: “Nou hij is kleurenblind hoor!” Ik heb ze nooit meer gezien.

Wat doet u om te ontspannen?

Ik kijk graag naar soaps. Een goede vriend van mij doet precies hetzelfde. Laatst vroegen we ons af, wat is dat nou? En we kwamen tot de conclusie is dat het heerlijk is om even je kop leeg te maken. Ik stap vaak ’s ochtends mijn bed uit en begin dan gelijk te tekenen. Het is fijn om dan daarnaast momenten te hebben om even niks te doen. Ik ben een waanzinnige chaoot in mijn hoofd. Daarom heb ik ook geleerd om te werken in systemen. U ziet het, mijn bureau hier is schoon – net als mijn bureau thuis en mijn bureau in ons huis in Frankrijk. Ik kan niet werken als er iets ligt.

Die rust is ook voor veel van mijn leerlingen belangrijk, met name op mijn school in Amsterdam. Ik zie daar veel creatieve jongeren die het hun ouders niet altijd even gemakkelijk maken. Op het Jan des Bouvrie College komen ze in een omgeving die precies bij ze past. Dan zie je ze veranderen en gelukkig worden. Over dat thema ben ik nu een boek aan het schrijven. Ik ben ervan overtuigd dat je een beter leven hebt als je eerder je passie vindt en het niet meer los laat. Al wil je stratenmaker worden, het maakt niet uit. Maar goed, we hebben allemaal onze ups en downs. Ik ben een keer gescheiden en ontwierp daarna allemaal zwarte interieurs. Mijn klanten woonden toen feitelijk in mijn depressie.

Wat leert u van de mensen met wie u werkt?

Toen ik 21 was, heb ik het huis van Wim Sonneveld ingericht. Omdat ik snel bevriend met hem raakte, leerde ik veel over zijn leven. Veel interieurontwerpers, en dan met name jonge mensen, kijken niet goed naar wie ze tegenover zich hebben zitten bij een opdracht. Ik heb mijn hele leven de huizen van Toon Hermans ingericht. Toen hij aan het eind van zijn leven in Bos en Duin woonde, zei hij me eens: “Jan, ik ben vreemd gegaan.” Dus ik vraag hem: “Wat is er gebeurd?” “Ja,” zegt ie, “ik heb een klassiek eethoekje gekocht en als jij er niet voor zorgt dat ie binnen een half uur weg is…” Ik heb vervolgens gewoon een moderne eethoek voor hem neergezet. Achteraf heb ik veel geleerd van die mannen.

U heeft altijd veel media-aandacht gehad. Hoe is het om bekende Nederlander te zijn?

Nou ja, prima. Kijk, toen ik in 1965 begon, vormde ik met Paul Huf, Frank Govers, Dick Holthaus en Thijs van Leer een vriendengroep. We aten vaak samen op donderdagavond en inspireerden elkaar. Ieder van ons zorgde binnen zijn eigen discipline voor een grote doorbraak na de oorlog waarbij er eindelijk weer eens wat gebeurde. Ik ben blij dat ik deel uitmaakte van die groep. Nu heb ik binnen mijn vak nog steeds heel goed contact met mijn collega’s. Terwijl je ziet dat ze in de modewereld altijd ruzie hebben.

Ik ben heel trots als ik in Milaan ben en zie dat Marcel Wanders, na Philippe Starck, verkozen wordt tot designer of the year. Dan denk ik: “Potverdikkeme, dat hebben we toch maar mooi opgebouwd in Nederland. Veel ontwerpers hier beschouwen me als de godfather. Ik begon ooit met schrootjeswanden wit te schilderen en het bruine tapijt weg te halen. En natuurlijk was ik in Nederland de eerste die het wandje tussen de woonkamer en de keuken weg ging halen. Eigenlijk is het niet zo bijzonder wat ik gedaan heb. Maar wat ik wel goed begreep, is hoe belangrijk het is dat een bank lekker moet zitten en gewoon functioneel moet zijn.

In welke valkuil trapt u nog weleens?

Mijn grootste valkuil is Monique. En dat vind ik enig. Ze doet in haar vak de mooiste dingen. Vaak denkt ze dat ik dat niet in de gaten heb. Soms hebben we ook wel ruzie, hoor. Dan zeg ik: “Monique, houd op! Het wordt veel te decorating!” Maar ja, ze vindt het nooit leuk als ik dat zeg. Ik ben vorm en zij is sfeer. En die balans is heel belangrijk. Vroeger maakte ik interieurs waarbij de klant nog niet eens een vaas durfde te verzetten. Terwijl ik dat helemaal niet zo bedoelde. Maar mensen dachten, Jan heeft het zo neergezet dus het zal wel zo horen. Dankzij Monique zijn onze interieurs veel meer gaan swingen. Ik vind dat je interieur niet meer leeft als je niet meer op de zaterdag gewoon een leuke nieuwe lamp kan kopen. Bij een nieuw colbert kun je je toch ook lekker voelen? De boel moet in beweging blijven.

Hoe zou u uw huis inrichten als u morgen alles kwijt zou raken?

Als zoon van een middenstander heb ik vaak nagedacht over die vraag. Het grote voordeel is dat ik ooit met niets ben begonnen en dat ik het zo weer zou kunnen doen. In mijn eerste kamer stonden een eenvoudig dressoir en een tafeltje met twee of drie stoelen eromheen. Meer had ik niet nodig.

Nu werk ik weleens mee aan TV Woonmagazine. En van alle ontwerpers krijg ik altijd het lastigste interieur om aan te pakken. Ooit moest ik een huis in Rotterdam opnieuw inrichten. Het was zo verschrikkelijk! Toen ik aankwam dacht ik: “Ik ga naar huis”. Maar ik zag wel dat het goede mensen waren. Dus ik stelde voor om een vrachtwagen te huren en alles op de vuilnisbelt te gooien. Anders kregen we het nooit voor elkaar. We hielden alleen de spullen waar die mensen echt aan gehecht waren, zoals hun familiefoto’s. We verfden een groot gekleurd vlak op een gestucte wand en hingen daar alle foto’s op. Zo werd het weer een geheel.

Dat verhaal doet me denken aan wat u zei bij de opening van Salon Residence. Soms is het goed om alles weg te halen uit een ruimte en alleen terug te zetten wat je écht mooi vindt.

Ik heb eens een brief gekregen van twee oudere dames die dat advies hadden opgevolgd. Ze hadden helemaal niet dezelfde smaak als ik, maar vonden dat hun huis ineens zo leuk was ingericht. Zo zie je maar, het gaat niet over nieuw. Het gaat over je eigen stijl. Wat ik vaak zie is van die echtparen die roepen: “Nou, dit is een Charles Eames stoel, dat is een Arne Jacobsen en daar staat een Bang & Olufsen!” Dat soort mensen zegt het alleen maar om indruk te maken op de buren.”

Het gaat om het gevoel, zoals Monique zei.

Natuurlijk!

Welke tip heeft u voor beginnende interieurontwerpers?

Of ik nu een flatje in Almere inricht of een kasteel in Brasschaat, ik doe in feite altijd hetzelfde. Mensen willen gewoon lekker wonen. En dat bereik je alleen maar als je naar een vakman gaat, samen naar de plattegrond kijkt en een goede indeling bepaalt. Ik denk dat ik Nederland daarin wel veranderd heb. We doen het hier wel goed hoor. Jonge mensen zijn lekker bezig met hun huis.

Ik vind het trouwens ook belangrijk dat je je kinderen laat meekijken. Laat een kind zijn eigen kamer inrichten, zijn eigen kleuren bepalen. Dan voelt hij of zij zich ook thuis. Soms zit ik hier met een gezin en ga ik samen met de kinderen hun kamer inrichten. Dat werkt heel goed. Verder raad ik alle ouders aan om kinderen mee te nemen naar het museum. Je ontdekt dan vaak dat je een heel ander kind hebt dan je dacht.

Over kunst gesproken, u heeft door de jaren een aardige collectie opgebouwd!

Ja, dat begon al op de kunstnijverheidsschool. Ik zat daar in de klas met Wim T. Schippers en Ger van Elk. Ik ruilde toen al bijzettafeltjes van mij voor schilderijen van hun. Al die werken heb ik nog steeds. Toen ik na mijn opleiding in de zaak van mijn ouders begon , hadden mensen nog geen kunst in huis. Ja, hooguit een poster van Pieter Breughel. Terwijl ik kunst verzamelde van Jan Cremer, Paul de Lussanet en Aad Velthoen. Ik had daar wel oog voor. In de loop van de jaren heb ik een bijzondere collectie opgebouwd. Ik koop nog steeds kunst, maar wel rustiger. Vroeger kocht ik te impulsief.

Waar let u op wanneer u kunst koopt?

Als ik bijvoorbeeld in een galerie kom en een werk zie dat me boeit, dan reserveer ik dat. En als ik er ’s nachts in bed over blijf nadenken én Monique het ook een mooi ding vindt, bestaat de kans dat ik het koop. Zo moet je het ook met een bank doen. Koop hem niet meteen, maar ga er eens goed in zitten. Vraag jezelf af of hij goed in het totaalbeeld past. Je moet genieten van een aankoop. Ooit kocht ik impulsief in New York een paar cowboylaarzen. Het was toen een trend om die te dragen onder een pak. Zelfs bankdirecteuren deden het. Wat een ramp was dat, zeg!

Vaak ga ik naar kunsttentoonstellingen als Art Basel Miami. Monique en ik gaan dan ieder een andere kant op en spreken aan het eind af voor een kop koffie. Dan blijkt dat we bijna altijd dezelfde stukken mooi vinden. Dat was vroeger niet zo. Monique heeft het vermogen om heel snel te leren. We vinden elkaar in kunst.

Bent u in dat opzicht dan niet ook een beetje naar haar toegegroeid?

Nee! Daar heb ik ook helemaal geen zin in. Ik zou een verloren man zijn, je hebt geen idee wat voor een sterke vrouw ze is.

Monique maakte ook een prachtig ontwerp voor Salon Residence!

Daar hebben we wat ruzie over gehad. Ik haat groen namelijk. Groen kost poen. En ruiten kosten duiten. Ik heb zoveel ervaring met dat soort dingen. Zelf introduceerde ik ooit een donkerblauwe bank op een beurs. We verkochten er maar een paar van en ik begreep maar niet waarom. Het jaar erna zetten we dezelfde bank neer in het wit en werd het een enorme bestseller. Je moet goed kijken in welke tijd je een bepaalde kleur toepast. Blauw zou het nu goed doen. Groen vind ik sowieso nooit mooi, ook al snap ik dat die kleur in deze groene tijd ‘in’ is. We leven gezonder, eten gezonder. Alhoewel ik daar ook weer een beetje tegen ben en weet u waarom? Ze hebben ontdekt dat boerenzoons uit Friesland veel langer zijn en sterkere botten hebben. Dat komt door aardappelen, groente, een stukje vlees en hard werken. Mijn banken waren vijf centimeter lager en 8 centimeter minder diep toen ik begon. Dat bedoel ik met vakmanschap, je moet weten waar je het over hebt.